Hoewel de teksttheorie de betekening (in de betekenis die Julia Kristeva aan dit woord gegeven heeft) met name als plek van het genot heeft aangeduid, hoewel zij de tegelijk erotische en kritische waarde van de tekstpraktijk heeft geponeerd, worden deze stellingen dikwijls vergeten, verdrongen, gesmoord. En toch: is het radicale materialisme dat deze theorie nastreeft, zonder de gedachte van het plezier, het genot denkbaar? Zijn de weinige materialisten uit het verleden, Epicurus, Diderot, Sade, Fourier, niet allen, ieder op zijn manier, uitgesproken eudemonisten geweest?
De plaats van het plezier in een teksttheorie is echter niet zeker. De dag komt eenvoudig dat de dringende behoefte wordt gevoeld de theorie een beetje uit elkaar te schroeven, de rede, het ideolect dat zich herhaalt, consistent wordt, te verschuiven en het de schok van een vraag te geven. Het plezier is die vraag. Als triviale, onwaardige naam (wie zou zich tegenwoordig, zonder te lachten, hedonist noemen?) kan het de terugkeer van de tekst tot de moraal, tot de waarheid belemmeren: tot de moraal van de waarheid: het is iets indirects, een 'slipper' als men dat kan zeggen, zonder welk de teksttheorie weer een gecentreerd systeem, een filosofie van de betekenis zou worden.